Historia kick-boxingu
W powszechnym mniemaniu, kick-boxing kojarzy się z dalekowschodnimi sztukami walki. Jest to związane z popularnością “filmów kung-fu” w tym samym czasie, kiedy kick-boxing się rozwijał. Stąd też upatruje się początków tej dyscypliny w Tajlandii, Japonii, czy w innym kraju Azji wschodniej. W rzeczywistości, w początkowym okresie rozwoju kick-boxingu istniały dwa nurty: amerykański i japoński
Kickboxing japoński
Japońska forma boksu tajskiego rozwinęła się po igrzyskach olimpijskich 1964 i w tym regulaminie pozwalano uderzać kopnięciami, pięścią, kolanem, łokciem, pozwalano na rzuty z judo.
Kick-boxing został opracowany jako sport kontaktowy po części przez promotora bokserskiego Osamu Noguchi, aby odróżnić go od boksu tajskiego. On pragnął wprowadzić w Japonii boks tajlandzki, który widział w Tajlandii. Trzech tajskich bokserów zjawiło się w Japonii, by walczyć przeciwko trzem karatekom ze szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin. Japonia wygrała wówczas 2 do 1. Noguchi i Kenji Kurosaki (obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks tajski i opracowali nową sztukę walki, którą Noguchi nazwał “kick-boxing”
Na początku, rzuty i ciosy głową – właściwe dla karate – były technikami uznawanymi w kick-boxingu, który rozróżniano od boksu tajskiego. Potem, te techniki przestały być używanie i uznawane, a dyscyplinja się przekształciła w czysto sportowe współzawodnictwo.
Związek Kick-boxingu założono w Japonii nieco później. Kick-boxing był boomem i się stał bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w telewizji. Tadashi Sawamura był jednym z pierwszych kick-bokserów bardzo znanych w tamtej epoce. Kiedy zakończył swą karierę, “boom” minął w Japonii i kick-boxing stracił swą popularność w Japonii. Kick-boxing nie został pokazywany w telewizji od chwili, gdy walki K-1 pojawiły się na scenie w 1993
Kickboxing amerykański
W połowie lat 70. XX wieku, praktycy karate poczuli się sfrustrowani przez ograniczenia siły ciosów na zawodach. Poszukiwali więc systemu, w którym mogliby używać ciosów rękami i pięściami w realności walki, w zadawaniu ciosów w zapewnieniu efektywności, raczej niż we wstrzymywaniu przed dotknięciem przeciwnika, zostawiającym sędziom decyzję osądzenia, czy były efektywne.
Dla wielu wielkim zaskoczeniem jest fakt, że tak naprawdę sport ten rozwinął się we wczesnych latach 70. w USA. Nowe pokolenie młodych, uprawiających karate i spragnionych wrażeń ludzi doprowadziło do narodzin full-contact karate. W nowym sporcie dopuszczalne były uderzenia pięścią oraz kopnięcia aż do nokautu przeciwnika. Pierwsze walki odbywały się na typowych dla karate matach. Później jednak maty ustąpiły miejsca ringowi bokserskiemu. Tak przeprowadzone pierwsze zawody rozpoczęły karierę wielkich sportowców jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis. Podczas tych zawodów większość dzisiejszych zasad nie była zastosowana np. uczestnicy walczyli ze sobą bez podziału na kategorie wagowe.
Rywalizacja sportowa
Rywalizacja sportowa odbywa się wg licznych regulaminów i formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:
- full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne i bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8 kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim, standardowo trwa 3×2 min.
- low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę oraz nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3×2 min.
- K-1 rules: dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3×3 lub 5×3 min.
- thai boxing: złagodzona wersja tradycyjnego muay thai; dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość, a także rzuty, podcięcia i walka w klinczu; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu.
- semi contact: formuła nastawiona głównie na szybkość zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3×2 min.
- light contact: forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3×2 min.
- light kick: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami.
